Helende woorden, helende handen

Het was 8.15 u

Sophia kwam de kamer binnen. ‘Mamy, ik wil nu naar de spoed.’

Eindelijk! zoefde het door mijn hoofd. Het was vijf na twaalf. Had ze het zelf niet gevraagd, dan had ik haar streng aangesproken om direct te vertrekken. Het academisch kwartiertje om met zo’n pijn rond te lopen was allang voorbij.

Al drie weken had ze op en af pijn. De ene dag lag ze heftig te wenen in bed en de volgende dag was ze miraculeus genezen. Naar de spoed gaan, wou ze niet. Wel naar de dokter. De dokters - twee om exact te zijn - hadden haar al veel geholpen. Haar blaasontsteking werd aangepakt. Maar deze pijn bleef. En dit vraagt extra onderzoek.

In de spoeddienst van het ziekenhuis werden we onthaald door een vriendelijke verpleegster. De dokter was uiterst zacht en gedetailleerd in het stellen van haar vragen. Sophia is een kind met kristalenergie. Wat werkt bij haar is zachtheid vanuit een gegronde kracht.

Bij Sophia’s uitleg vroeg de dokter haar of ze medisch geschoold was. Ja, dat is ze. Dat is een voordeel en een nadeel. Ze gaat zichzelf analyseren en zelf een diagnose geven. Het werk van het ego.

Al drie weken zeg ik dat ze naar het ziekenhuis moet voor extra onderzoek. Maar goed. Ze is 24 jaar. Ik besloot om haar zelf te laten ervaren wanneer het de juiste tijd is om actie te nemen. Ik wil haar leren wat verantwoordelijkheid is voor jezelf.

Vroeger had ik haar allang in de auto gezet richting spoed.

Mama zijn betekent dat je je kind soms zelf in de ervaring moet laten. Dan kijk je toe hoe het misgaat en wacht je tot het kind zelf met de oplossing komt. Dat is een van de moeilijkste lessen die je moet leren als ouder. Tenminste, als je op spiritueel niveau met je kind wil omgaan. Hoe je dat precies doet, leer je in de cursus Sensitief Krachtige Kinderen Opvoeden. Want er zijn momenten waarop het kan en waarop het niet kan.

Terwijl ik in de spoed naast haar zat, nam ik de iPad uit mijn handtas.

‘Zullen we eens kijken wat Dr. Hamer vanuit de Germaanse geneeskunde hiervan zegt?’ vroeg ik haar.

Ze knikte. Op dit moment kon het haar niet schelen van waar de oplossing kwam. Als de pijn maar snel weg zou zijn. Ik voelde het. De deur staat open om te leren.

Zonder de pijn had ze mijn info weggewuifd. ‘Nu niet Mamy,’ zou haar antwoord zijn.

‘Waar denk je dat je pijn van komt?’ Ook al hadden we beiden een vermoeden.

‘Mijn nieren,’ zei ze vastberaden.

De nieren. Ik herinnerde me dat ik toen ik 19 jaar was ook in het ziekenhuis terecht was gekomen wegens nierfalen. Ik had toen een vriendje uit Limburg en we namen elk weekend afwisselend de trein naar elkaar. Van Oostende naar Genk. Het duurde drie uur. Maar we deden het voor de liefde. Maar tegelijkertijd gaf dat ook veel onzekerheid. Mijn nierfalen heeft toen een einde aan de relatie gebracht. Sophia luisterde geïnteresseerd naar mijn verhaal.

Ik las de pagina luidop voor over de nieren. Verschillende thema’s kwamen naar voren. Onder andere: existentiële onzekerheid en eenzaam voelen. En toen zakte de informatie in mij. OMG! Daar hebben we vorige week een gesprek over gehad met elkaar.

Onzekerheid over de toekomst

Ze had het over de onzekerheid die ze ervaarde rond haar studies en werk. Wat gaat ze na haar studies doen? Gaat ze extra studies doen? Gaat ze werken? Gaat ze in een dierenkliniek bij de spoed werken? En dan geen tijd meer hebben voor haarzelf. Ze moet volgende maand hier een paar beslissingen rond nemen.

Onzekerheid over het financiële

Ze zou zo graag haar droom in de wereld zetten: een dierenpraktijk voor cavia’s. Maar iedere dierenarts vertelt haar dat ze daar geen geld mee kan verdienen. Gaat ze haar hierdoor laten leiden? Of toch doorzetten?

Onzekerheid over de locatie waar we gaan wonen.

En dan kwam ook de onzekerheid naar voren, omdat ik gezegd had dat ik terug naar de natuur wil gaan wonen. Niet meer in een drukke omgeving zoals Berchem. Het geluidsniveau is hier met de jaren steeds luider geworden. Vliegtuigen, treinen, de ring van Antwerpen… Ik heb het lang uitgehouden. Mijn kinderen zitten allemaal op kot of kamers. Er is niets dat mij nog hier houdt. Waar moet ze dan werk zoeken als ze nog niet weet waar we gaan wonen?

Onzekerheid dus, voortkomende uit een angst voor de toekomst met alles wat daarbij hoort. Ik herkende het ook bij mij. Niet in die mate. Maar toch, soms komt de vraag onbewust naar voren met: wat gaat de toekomst ons nog brengen?

We spraken over het gevoel van onzekerheid. Over de angst die niet nodig is. Over dat we het wel zullen zien. En dat de toekomst in het NU gecreëerd wordt. We hoeven het nog niet te weten. We wisten het wel, maar toch was op een of andere manier de angst binnengesijpeld.

Ik beloofde haar dat het goed zou komen.

Waar we ook zouden zijn, we blijven bij elkaar. Dichtbij of op afstand. Sowieso bespreken we alles samen. ‘We zijn toch altijd verbonden?’ bevestigde ik haar.

Ze knikte. Ze wist dit wel. Maar het nog eens horen bracht rust.

En daarbij, ook al ben je zo gevoelig, je bent een heel sterke dame. Je kan meer aan dan je denkt. Deze emotionele rust lichtte ons beiden op.

De dokter kwam binnen en even kwam de hevige pijn terug op.

Geestelijk, emotioneel was het proces in gang gezet. Nu nog enkel haar lichaam.

Want de pijn is niet het probleem. Het is een signaal waarbij het lichaam vraagt om geheeld te worden. Het lichaam vraagt een oplossing in de zin van bewustzijn en aandacht. Zoals bij blaas en nieren hoort de emotie angst. En juist dat was het probleem. Pak je eerst het emotionele, mentale aan, dan kan je lichaam sneller in de genezingsfase gaan.

Er werd een CT-scan gedaan en daarna dienden we te wachten in een overvolle wachtzaal. Het was druk in de spoed op vrijdagochtend.

Haar hand lag in mijn hand. Zonder woorden werd nu ook de verbinding verdiept.

Totale harmonie ontstond te midden van een omgeving van drukte.

Mijn planning van de dag was totaal in de war. Maar wat is de prijs van tijd?

Deze heling en verbinding zijn onbetaalbaar, toch?

Gelukkig heb ik veel tijd, energie en centen geïnvesteerd in mezelf om mijn bewustzijn te verhogen. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik een eigen unieke manier ontwikkeld heb in Heart Communication & Connection. Het is uiterst efficiënt en vooral zacht.

Ik weet zeker dat ook jij onverwachte situaties in je leven hebt.

Heart Communication leren is leren helen met woorden.

Het is zo waardevol voor jezelf en de ander.

Eén ding is zeker: de kracht reikt ongelofelijk ver.

Want een positieve ervaring zorgt voor een positieve herinnering en dat levert op zich een bron waar jij en je kind nu of later kracht uit kunnen putten.

Daarom is de slogan bij Lazuli: Guide yourself & the next generation.

Lazuli Groetjes

Eva Storm