Op een dag stond er een jongeman in het midden van het dorp. Hij beweerde dat hij het mooiste hart had van de hele vallei.
Een grote menigte had zich rond de jongeman verzameld en ze waren het allemaal met hem eens, zijn hart was perfect. Er zat geen schrammetje of wonde in zijn hart. Hij had het mooiste hart. De jongeman was er erg trots op en bleef verder opscheppen over zijn mooie en perfecte hart.
Toen riep een oude man vanuit de menigte ‘En waarom is jouw hart mooier dan bijvoorbeeld mijn hart?’
Toen keek de menigte en de jongen naar het hart van de oude man.
Inderdaad, zijn hart sloeg krachtig, maar het had diepe groeven en littekens. Er waren zelfs lege plekken alsof er stukken uitgehaald waren en andere stukken in de plaats waren gezet. Deze pasten er niet zo perfect in.
De mensen keken verbaasd – hoe kun zoiets vergelijken? En hoe kun je zeggen dat het hart van de oude man, mooier zou zijn dan dat van de jongeling?
De jongeman keek naar het hart van de oude man en zag de staat waarin het zich bevond.
Hij lachte ‘Je maakt een grapje’ zei hij.
‘Vergelijk jouw hart eens met het mijne. Dat van mij is perfect en dat van jou is een puinhoop vol littekens en scheuren.’
‘Dat klopt’ zei de oude man ‘je hart ziet er perfect uit, maar ik zou niet met je willen ruilen.’
‘Kijk, elk litteken staat voor een persoon aan wie ik mijn liefde heb gegeven. Ik scheur een stukje uit mijn hart en geef het aan die ander. En vaak krijg ik van hen een stukje van hun hart terug om zo de lege plaats op te vullen. Maar de stukken zijn niet precies dezelfde. Ik heb stukken met gerafelde hoeken, met ronde boorden, met scheuren en met bulten. Maar… en nu komt het mooie… het herinnert me er aan dat we de liefde met elkaar hebben gedeeld.
En ja… soms geef ik een stukje van mijn hart weg en krijg ik geen stukje van zijn hart terug. Dat zijn de lege gaten – het geven van liefde is een risico.
Ook al zijn die gaten in mijn hart pijnlijk, ze blijven open. Het doet me denken dat ik ook liefde heb voor deze mensen en ik hoop dat zij op een dag – in dit of een volgend leven – zullen terug keren en de gaten in mijn hart opvullen.’
De jongeman stond geheel roerloos en de tranen rolden over zijn wangen. De tijd stond bijna stil.
Hij wandelde naar de oude man toe en zei: ‘Je liefde voor de andere raakt me ongelofelijk. Ik besef nu dat ik tot nu toe, de moed niet had, om me zo kwetsbaar op te stellen. Ik besef nu dat mijn hoogmoed, een manier was om me niet te laten kwetsen.’ En dan pas voelde de jongeman dat zijn hart vanbinnen een groot litteken had. Lang verdoken tranen welden op. Toen werd zijn hart mild en gevuld met zachte liefde. Zijn kwetsbaar hart gloeide, alsof het ontwaakt was uit een diepe winterslaap.
De jongeling keek in de ogen van de oudere. Hun ogen wisselden wijsheid en dankbaarheid uit. Hun harten vulden zich met kosmische wijsheid.
De oude man besefte nu ook dat hij al die tijd zijn hart had weggegeven en dat hij zoveel liefde had voor de anderen zodat hij zichzelf had weggecijferd.
Hij nam de handen van de jonge man met trillende handen en zei:
‘Weet je, laten we elkaar geen pijn meer doen. Ja, er kunnen nog altijd momenten zijn waarbij we elkaar kunnen kwetsen. Maar dat risico neem ik. Ik weet nu dat als ik genoeg van mezelf hou dat de pijn anders aanvoelt. Dan weet ik dat die pijn ontstaan is vanuit onbegrip. En dat er ontbrekende of ongeheelde stukken zijn bij zowel mezelf als bij die ander.’
Toen werden de lege stukken gevuld met eigenliefde.
Beide mannen stonden toen samen op dat plein en zagen elkaars littekens. En die mochten er zijn, want zo dachten ze aan de mensen die ze graag gezien hebben. Alle twee voelden ze hun hart gloeien.
Ze omhelsden elkaar en wandelden zij aan zij weg.
Eva Storm,
Auteur en storyteller
PS: Tijd om ook je hart te helen, meer bewustzijn te ontwikkelen en je relaties te upgraden?
Bekijk mijn training Spirituele levenslessen. Een online training met maandelijkse live webinars.
Transformatief en helend, diepgaand. 💞
