Ik woonde tot mijn 6 jaar in Afrika. Eerst in Niger, daarna in Oppervolta, waar ik mijn eerste woorden Frans sprak. In Tanzania sprak ik Engels. In het Rode Kruis schooltje leerde ik Swahili liedjes zingen.
Terug in België kreeg ik een cultuurshock. Van een warm land met warmhartige, lachende mensen naar een koude omgeving. Op school zat iedereen zo stil, niemand zei iets, tenzij het gevraagd werd en niemand durfde te bewegen. Ik ervoer toen veel stress. Er was geen tijd meer om met mijn hogere zelf en de natuur te communiceren wat voor mij vanzelfsprekend was in Afrika. Er waren zoveel "moetens". Als beelddenker begreep ik de nederlandse taal ook niet zo goed. Ik kreeg oorproblemen en moest naar de logopedist gaan omdat ik de engelse 's' sprak. Ik dacht toen dat ik niet 'normaal' was.
Toen mijn vader stierf (aan 13 jaar) startte ik een rouwproces dat bijna 20 jaar duurde. Ik vond niemand om erover te communiceren. Tegen wie zou ik vertellen dat ik het wist, voordat het mij verteld werd. Tegen wie kon ik praten over het leven na de dood. Overal werd de dood als onderwerp vermeden. Op school liet ik me bewust straffen zodat ik de gang op mocht. Daar had ik rust. Ik kon er denken en voelen wat ik zelf wou en hoefde me niet bezig te houden met de saaie lessen en verplichtingen van de dag. Daar heb ik ooit besloten, dat ik later iemand zou zijn die wel naar kinderen zou luisteren.
Later studeerde ik af als Marketeer en niet veel later startte ik mijn eigen reclamebedrijf. Ik ontwierp tal van verpakkingen voor de farmaceutische industrie, magazines, folders, logo's... Ik leefde mijn passie! Mijn beslissing lag diep verscholen in mijn onderbewustzijn.