Mannen en hun gevoelens. Dat is nogal een ding. Niet voor alle mannen natuurlijk, maar wel veel. Ik zie en hoor het in mijn cursussen en in gesprekken met cliënten. Vrouwen vinden het heel gemakkelijk om bepaalde diepe gevoelens zomaar met mij of in mijn cursussen te bespreken omdat ik geen oordeel heb. Maar mijn ervaring is dat mannen het vaak ongemakkelijk vinden om over hun gevoelens te praten.
Dat is voor vrouwen soms lastig te begrijpen. Wij groeien op met de boodschap dat gevoelens er zijn om te delen, en beslist niet om op te kroppen. Bij meisjes wordt dat ook aangemoedigd. Er zijn zelfs theorieën over hoe vrouwen al in de oertijd veel meer nood hadden tot communicatie omdat hun taken allemaal om samenwerking met andere vrouwen vroeg. “Is deze bes giftig?”, “is deze baby niet wat bleekjes?”of “komt die sabeltandtijger niet heel dichtbij?” Dat idee. Terwijl de mannen eropuit trokken om te jagen. En dan moet je stil zijn want anders jaag je dat everzwijn juist weg.
Gevoelens tonen, een vrouwelijke kracht?
Maar anno nu is de noodzaak tot stil zijn er totaal niet meer. Integendeel. Een man kan best een stoere jager zijn die eten voor zijn gezin regelt (bij de plaatselijke supermarkt) en ook zijn gevoelens bespreken. Alleen, dat doen veel mannen dus niet. Is het een taboe, machogedrag bij mannen onderling? Hebben mannen het idee dat ze moeten kiezen tussen gevoelens tonen of mannelijk zijn? We associëren stoer niet vaak met je kwetsbaar opstellen. Daardoor koppelen we het bespreken van gevoelens al snel aan het vrouwelijke, een zachte kracht. Maar je hoeft jezelf niet vrouwelijk voor te doen om als man je kwetsbaarheid te mogen tonen. Vanuit sensitiviteit vertrekken is niet slap of vrouwelijk, het is juist krachtig en universeel. En een fantastisch voorbeeld voor de volgende generatie.
Afwezigheid van kwetsbaarheid
Maar het gangbare idee is nog steeds dat mannelijkheid gelijk staat aan de afwezigheid van kwetsbaarheid. Die associatie legt een enorme druk op mannen om altijd maar die stoere macho te zijn.
Is dat een probleem dan, als mannen niet over hun gevoelens babbelen?
Ja, dat is een probleem. Want net als vrouwen kunnen ook mannen het moeilijk hebben. Ook mannen kunnen wakker liggen als hun kinderen ongelukkig zijn. Ook mannen voelen zich rot als de relatie niet lekker loopt of als er een familielid ziek is. Ook mannen worstelen met hun gevoelens. Het onderbewustzijn van een man of een vrouw is hetzelfde in die zin dat er net zoveel emoties en gedachten en beperkingen zitten. Het zijn de filters die anders zijn. Maar bij mannen worden al die emoties en gedachten vaak een beetje weggestopt. En dat lijkt stoer en mannelijk, maar wat je wegdrukt komt meestal twee keer zo hard weer terug. En een hoop problemen blijven zo onuitgesproken en onopgelost. Wie nooit praat over wat hem dwarszit creëert blokkades die de emotionele ontwikkeling in de weg zitten. Of simpeler gezegd: Van het negeren van je gevoelens ga je je niet beter voelen op de lange termijn.
Waarom mannen minder over hun gevoelens praten
Ik geloof niet dat mannen minder nood hebben aan emotionele en spirituele ontwikkeling, maar ik denk wel dat er een taboe op rust. Als ik cursus geef heb ik altijd meer vrouwen dan mannen in mijn groep. Het zijn er meer dan vroeger maar het loopt nog altijd niet over. Voor mannen is de drempel vaak te hoog. Waarom? Het is lastig voor mij als vrouw om daar antwoord op te geven. Dus vroeg ik het aan een vriendin die het weer aan haar man vroeg die het aan een goede vriend vroeg in een café waarna het halve café zich ermee ging bemoeien.
En wat denk je?
Die mannen wisten het dus zelf ook niet. Althans, ze hadden wel theorieën over hoe de meeste mannen het alfamannetje willen zijn en dat gevoelens tonen dan een teken van zwakte is. Sommigen van die mannen bespreken of tonen wel hun gevoelens met en aan de eigen partner of een hele goede vriend, anderen zelfs dat niet. Dat komt dus redelijk overeen met het clichébeeld. Maar naarmate de discussie vorderde kwamen ze tot de conclusie dat ze dat eigenlijk allemaal een beetje vreemd vonden. Waarom zou je elke week darten of poolen of een pintje drinken en dan hooguit naar elkaars werk vragen? En waarom zouden goede vrienden niet met elkaar kunnen bespreken hoe ze zich voelen, of eens echt antwoord geven op de vraag hoe het met ze gaat?
Emancipatie van de man
Waarom niet? Goede vraag. Ik speel hem door naar de mannelijke lezers van deze blog. En ben je een vrouw, stuur deze blog dan gerust door naar een man. Misschien dat we de emancipatie van de man dan weer een klein stukje verder kunnen helpen. Want als vrouwen hun mannetje kunnen en mogen staan, dan wordt het tijd dat mannen ook hun vrouwtje kunnen staan. Met als einddoel natuurlijk dat we allemaal de veiligheid voelen om te zijn wie we zijn en ook vanuit ons hart mogen communiceren.
Dus, beste mannen , laat mij eens weten hoe jij over dit onderwerp denkt. Bespreek en toon jij jouw gevoelens en bij wie doe je dat? En met wie zou jij graag je emoties en gedachten bespreken? Heerst er een taboe onder mannen? Vind je het gemakkelijker om je gevoelens tegen een man of vrouw te vertellen? Of maakt dat niet uit? Bespreken mannen stiekem best wel wat er in hun hoofd en hart omgaat maar lopen ze er liever niet mee te koop?
Ik ben echt benieuwd naar je antwoord.
Liefdevolle groet,
Eva
