Geef jezelf toestemming om te rouwen

Als kind heb ik tegen niemand kunnen vertellen dat mijn vader energetisch afscheid is komen nemen op een bijzondere manier.

Hij is me dit komen vertellen op een moment dat niemand van mijn familie in België reeds wist dat hij gestorven was. Zelf wist ik geen raad met deze boodschap en pijn want ik wou niet geloven dat dit waar was.  

In mijn vorige blog schreef ik al over de complexiteit van rouwen. De komende tijd duiken we dieper in dit thema. Deze keer wil ik het hebben over een belangrijke eerste stap in het proces van rouwverwerking; jezelf toestemming geven om te rouwen. Dat vergeten we namelijk nogal eens. Maar waarom doen we dat?

Rouwen is een heel spirituele aangelegenheid

Je interne wereld komt ineens op de voorgrond vanwege de diepe pijn. Je externe wereld maakt je niet zoveel uit op dat moment. Het kan zelfs zijn dat het je allemaal niet meer kan schelen. Dat kan heel positief zijn. Je relativeert meer op zo’n moment en het materiële wordt plots niet meer belangrijk. Mensen stappen in een spiritueel proces. Tenminste als je dat proces toelaat.

Maar vaak blokkeren we, proberen we onszelf te beschermen tegen al dat emotionele geweld wat zich aan ons opdringt. En dan blijven we hangen in een bepaalde fase. We zitten vast tot we de emoties terug toelaten en verder gaan. Door uit ons spirituele proces te stappen of dit op pauze te zetten proberen we grip te krijgen op de situatie maar verliezen we juist het contact met onszelf.  

Rouwen is een ingewikkeld proces dat oncontroleerbaar is.  

Dat maakt dat de meesten hun houvast kwijt zijn. Hoe moet ik me nu gedragen? Hoe moet ik nu spreken tegen mijn collega’s op het werk? Hoe moet ik me nu gedragen in de klas? Wat moet ik doen met mijn emoties als anderen mijn situatie ‘doodzwijgen’?

Aangezien je heel dicht bij je ziel bent sta je ook veel meer open voor externe prikkels. Zowel kinderen als volwassenen kunnen overweldigd raken door al die externe prikkels bovenop hun eigen emoties. Het is dan allemaal verwarrend en onduidelijk. Het uitschakelen van je emoties lijkt dan een handige overlevingstactiek.

Ouders

Wanneer je als gezin een groot verlies meemaakt (bijvoorbeeld overlijden of een scheiding) dan kom je als ouder in een spagaat terecht. Er is je eigen verdriet, maar ook dat van je kinderen. Als ouder wil je hen zo goed mogelijk begeleiden en troosten. Veel ouders ‘parkeren’ daarom hun eigen verdriet om zich op de eerste plaats te richten op de begeleiding van hun kinderen.

Kinderen

Ook kinderen sluiten zich heel vaak af voor hun eigen verdriet. Het doet simpelweg vaak teveel pijn om het toe te kunnen laten. Als ik met kinderen aan de slag ga, maak ik hiervoor heel veel tijd. Soms gaan we eerst spelen tijdens sessies. Het kind wil tijd hebben om te checken of jij (ik) te vertrouwen bent. Ze leggen niet zomaar hun diepste pijn bloot. En zelfs dan rouwen kinderen vaak eerst om de cavia of de hond die gestorven is, vooraleer ze het over hun moeder kunnen hebben.

Zelf heb ik jaren gerouwd over mijn opa die gestorven was, vooraleer ik in mijn emoties bij het sterven van mijn vader kon komen. Wenen voor mijn opa was makkelijker en controleerbaarder.  Als ik toen (als tiener) voor mijn vader zou wenen, dacht ik dat ik kon sterven van het wenen. Zo’n pijn deed het.

Geen ‘recht’ hebben om te rouwen

Er is nog een belangrijke reden waarom mensen zichzelf soms geen toestemming geven om te rouwen. Eentje die niet alleen te maken heeft met zelfbescherming en grip krijgen op de situatie. Het komt namelijk ook heel vaak voor dat mensen zichzelf aanpraten dat ze eigenlijk ‘geen recht’ hebben om te rouwen. Een paar voorbeelden hiervan zijn:

• Omdat ze geen naaste familie waren van de persoon die is overleden. Of omdat de naaste familie er inmiddels al wel overheen lijkt te zijn en zijzelf nog altijd niet.
• Omdat ze zelf verantwoordelijk zijn voor de echtscheiding of relatiebreuk.
• Omdat ze hun situatie vergelijken met die van anderen en er dan relatief goed vanaf komen, bijvoorbeeld bij ziekte.

Een vriendin vertelde mij onlangs over haar zoontje die als 1-jarige plotseling bijna overleed aan een zeldzame ziekte. De hele gebeurtenis plus het langdurige verblijf in het ziekenhuis hadden een grote impact op haar gehad. Maar omdat haar kindje uiteindelijk weer kerngezond werd vond ze dat ze eigenlijk geen recht had op zoveel verdriet. In het ziekenhuis hadden ze bovendien heel wat kinderen gezien die waarschijnlijk niet meer beter zouden worden. Vergeleken met die ouders had zij toch niets te klagen?

Door onszelf wijs te maken dat er een ondergrens is waar je aan moet voldoen, voor je door een proces van rouwverwerking heen mag, ontkennen we het verdriet dat we van binnen voelen. Maar elke vorm van verlies kan gevoelens van rouw oproepen.

Jezelf toestemming geven om te rouwen

We hebben dus vaak moeite met gevoelens van rouw en die stoppen we dan liever weg. Maar het verdriet, de boosheid en eventuele andere gevoelens zoals schuldgevoelens vinden hoe dan ook hun weg naar buiten. Bijvoorbeeld in de vorm van vermoeidheid of lichamelijke klachten. Je ‘mind’ kan het misschien niet accepteren maar je lichaam toont het constant en is tenslotte de baas!

Sommige mensen ontwikkelen negatieve denkpatronen. Anderen ontwikkelen destructief gedrag zoals eetstoornissen of verslavingen. Dat hoeft niet eens direct alcohol of drugs te zijn. Mensen kunnen ook verslaafd raken aan bijvoorbeeld televisie kijken of games om maar niet met hun gevoel bezig te hoeven zijn.

Het is ongelooflijk belangrijk dat je bewust tegen jezelf zegt dat het oké is om je nu verdrietig of boos of schuldig te voelen. Het is oké om radeloos te zijn en te twijfelen aan alles. Het is oké om niet te weten hoe je je nu moet gedragen. Hoe langer je jouw gevoelens weg stopt hoe moeilijker het kan zijn om er nog bij te komen. Maar ook hoe groter hun invloed op jouw leven kan zijn!

Hoe pijnlijk en ontwrichtend het rouwproces soms ook is; jezelf toestemming geven om te rouwen is de snelste weg naar een nieuwe vorm van evenwicht en geluk.

Durf jij jezelf te laten rouwen? Praat erover met mij in de reacties.  

_____________________________________________________________________________________________________________________

Geef jezelf toestemming om te rouwen kan je ervaren in de workshop over rouwen: Terug in verbinding. Kijk hier voor meer informatie of stuur een mail naar info@lazulitraining.be.  

______________________________________________________________________________________________________________________

Wil je zeker weten dat je mijn komende blogs over dit onderwerp niet mist? Schrijf je dan in voor onze nieuwsbrief. We sturen je een bericht als er weer wat nieuws op de site verschijnt.

______________________________________________________________________________________________________________________