ADD, ADHD, hooggevoelig, autistisch…steeds meer kinderen leven met een label. We gingen praten met Eva Storm, bezielster van Lazuli-coaching. Haar missie is helder: een ruimte creëren, voorbij elk etiket, waarin kinderen onvoorwaardelijk kunnen groeien tot hun ware zielspotentieel.
Eva, je hebt een achtergrond in marketing en reclame. Hoe kwam je bij coaching terecht?
”Reclame was mijn eerste passie en ik deed mijn job met hart en ziel, maar op een bepaald moment kreeg ik duidelijke signalen dat het tijd was voor een nieuwe koers. Het bureau barstte uit z’n voegen, mijn partner had een burnout en een medewerker zou door omstandigheden maanden afwezig zijn. Ook mijn dochter toonde me op alle mogelijke manieren dat het niet langer werkte zoals we bezig waren. Ik volgde al zo’n vijftien jaar cursussen in coaching, healing, energiewerk en meditatie, maar besefte steeds meer dat mijn grootste leermeester vlak naast me liep en amper tot mijn middel reikte.”
Hoezo?
”Mijn dochter is zeer sensitief en bewust en verlangt continu het hoogste respect in hoe we met elkaar omgaan. Toen ze nog klein was, merkte ik ook aan alles dat ze de wereld niet goed begreep. Ze had voortdurend fysieke problemen waar dokters geen oplossing voor vonden en ook emotioneel had ze het erg zwaar. Alleen bij ons voelde ze zich veilig. Ze hield ons voortdurend een spiegel voor en stelde vragen waar mijn mond van open viel. Heel confronterend. Ik realiseerde me dat ik mijn bewustzijn moest vergroten, wilde ik mijn dochter kunnen begrijpen en begeleiden. Dat werd dus mijn nieuwe missie. Ik ben een communicatie en coachopleiding gaan volgen in Amerika en sindsdien heeft mijn leven een heel andere wending genomen. Ondertussen coach ik al meer dan twintig jaar volwassenen, jongeren, kinderen en bied ik ook verschillende opleidingen aan in bewustzijnsgroei.”
Hoe zou jij coaching omschrijven?
”Coaching start van het idee dat alle hulpbronnen in jezelf aanwezig zijn. Als coach creëer je de ruimte waarin mensen zelf de antwoorden kunnen vinden op hun vragen en problemen. Tegelijkertijd reik je sleutels en technieken aan waarmee iemand de deuren in zichzelf leert te openen. Door meer keuzemogelijkheden te installeren draag je als coach sterk bij aan iemands groeiproces, maar – en dat is heel belangrijk – je laat de kracht altijd bij de persoon zelf. Ik ga het dus niet even snel voor iemand fiksen. Zo werkt het niet. Pas als de energie van een coach hoog genoeg is en iemand voelt dat hij of zijn gewoon zichzelf kan zijn bij die coach, komen de dingen als vanzelf los en dienen nieuwe wegen zich vaak spontaan aan. Voor de nieuwe generatiekinderen hebben we dus professionele coaches nodig die een hoger bewustzijn hebben.”
Je werkt veel met kinderen en jongeren. Kun je wat meer vertellen over je aanpak?
”Veel kinderen worden op therapie gestuurd om ‘genezen’ te worden, terwijl ze eigenlijk perfect in orde zijn. Het probleem ligt niet bij hen, maar het loopt stroef in de omgeving. Het eerste wat ik zeg als ik een kind of jongere coach, is dan ook: ”Er is niets verkeerd aan jou. Jezelf niet begrijpen, jezelf niet kunnen zijn en daarnaast jezelf niet kunnen uiten ligt aan de grondslag.” In combinatie met het feit dat ik niet per se hun hele verhaal in detail hoef te kennen, zorgt dat bij veel kinderen al meteen voor een enorme opluchting. Je hoeft echt niet altijd in de ‘soep vol balletjes van lang geleden’ te roeren om tot de oplossing van een probleem te komen. Mijn aanpak is gericht op de toekomst en op de enorme kracht die sowieso in het kind zelf aanwezig is. Door het terug bij die kracht te brengen en het aan te reiken dat de dingen ook anders kunnen, leert het zelf de nodige stappen zetten om problemen op te lossen. De oplossing gebeurt op neurologisch niveau zodat het dan ook echt opgelost is.
Als ik met kinderen werk, ben ik even groot en even klein als zij en weet ik even veel en even weinig. In plaats van de boodschap te geven ”Luister maar naar mij, ik weet het en ik zal het hier even voor jou oplossen”, zeg je ”Ik ga met je aan de slag en ik zal er voor je zijn, maar ik weet even weinig en veel als jou, dus laat het ons samen maar uitzoeken.” Dat is volgens mij het mooiste geschenk dat je een kind als begeleider kunt geven. Ik ga trouwens ook nooit een kind coachen zonder de ouders erbij. Alleen op die manier ben ik er zeker van dat hetgeen aangereikt wordt ook thuis verder leeft. En een tweede reden: elk kind is een spiegel van zijn ouders. Als kinderen bij mij komen met een probleem, gaat het meestal voor een groot stuk over de omgeving.” (glimlacht)
Je hebt ook een tijd een zaterdagschooltje gerund. Hoe kwam je daarbij?
”In het eerste leerjaar wilde mijn dochter niet meer naar school. Ze zei letterlijk: ”Thuis ben ik groot, op school ben ik klein.” Ze had er genoeg van om te worden afgeblokt in haar kunnen. Toen ik haar de eerste keer naar school stuurde, vroeg ze me waarom ik dat deed. Ik dacht: wat een vraag is dat nu – alle moeders sturen hun kind toch naar school? Maar toen mijn dochter vroeg ”Is dat echt nodig?”, ben ik daar heel stil van geworden. Ik realiseerde me plots wat een kuddebeest ik eigenlijk was. Ik stuurde mijn kind naar school omdat iedereen dat deed, zonder dat ik voor mezelf had onderzocht hoe dat aanvoelde, of ze wel klaar was voor school en wat het voor haar ontwikkeling zou betekenen. Op het moment van dat inzicht is er een grote creativiteit in mijn leven gekomen. Ik ben toen een lange en diepe zoektocht gestart naar andere onderwijsvormen, zowel in binnen- en buitenland.”
Wat was volgens jou dan het probleem binnen het bestaande onderwijs-aanbod?
”Geen enkel schoolsysteem is volledig perfect, maar dat hoeft ook niet. Ik ben ook geen perfecte ouder. We kunnen wel naar meer bewustzijn streven, waarbij we steeds onderweg zijn en leren uit onze fouten die daarbij horen. De vraag is eerder: welke school klikt met je kind en met het bewustzijn van je gezin? Een kind brengt zowat zeven uur per dag op school door, dus het is logisch dat je als ouder een plaats zoekt dat qua bewustzijn zoveel mogelijk in het verlengde ligt van de thuissituatie. Voor S. vond ik nergens die plek. Ik vond nergens de aansluiting met haar bewustzijn. Uiteindelijk heb ik op het punt gestaan om een Sudbury-school mee op te richten in Brugge, maar noch de tijd, noch de begeleiders waren er toen rijp voor. Toch wist ik dat er veel kinderen als Sophia waren en met het zaterdagschooltje wilde ik voor hen een veilige ruimte creëren waarin ze spiritueel konden groeien en leren om zich binnen het bestaande systeem te handhaven. Niet zweverig, maar met de beide voeten stevig op de grond. Een ruimte waarin ze op ontdekkingstocht konden gaan naar zichzelf. Hoe vlugger een kind zichzelf leert kennen, hoe vlugger het ook in zijn eigen kracht kan gaan staan en kan gaan groeien naar zijn volledige potentieel.”
Nu coach je fulltime. Ben je nog altijd van plan om ooit een alternatieve school neer te zetten?
”Die droom is er nog steeds, maar het is heel belangrijk dat we eerst voldoende centen hebben én mensen hebben die er klaar voor zijn om de kinderen te begeleiden. Daar wil ik nu met mijn opleiding tot Lazuli Kinder- en jongerencoach naartoe werken. Op termijn zie ik een systeem waarin coaches en leerkrachten samenwerken om kinderen te begeleiden tot mensen die krachtig in het leven staan en tegelijkertijd ook de nodige algemene vaardigheden hebben meegekregen. In ons onderwijs vandaag ligt een zeer grote nadruk op het mentale, op kennisverwerving. Voor het emotionele luik hebben leerkrachten nog steeds nauwelijks de ruimte. Informatie wordt bijna alleen via de linkerhersenhelft binnengebracht. Zo breng je geen evenwichtige mensen in de maatschappij. We hebben niet voor niets twee hersenhelften meegekregen. Ons schoolsysteem werkt bovendien in de breedte: grote groepen, iedereen hetzelfde aanbod. Waar ik naar toe wil is in de diepte werken met kleine groepjes. Echt met die kinderen als unieke mensen op zoek gaan naar wat voor hen werkt en via welke zintuigen zij persoonlijk het best informatie opnemen. Dat is allesbehalve zweverig. Het gaat puur om: hoe werken mijn hersenen? Zelf geloof ik dat je eerst de rechterhelft moet laten groeien en bloeien om dan pas de linker te gaan voeden. Veel kinderen die worden bestempeld als moeilijke of trage leerlingen worden uiteindelijk doorverwezen naar het technisch of beroepsonderwijs, terwijl dat eigenlijk niet nodig is. Vaak zijn ze gewoon kinesthetisch ingesteld: ze leren niet slechter, ze leren gewoon anders. Ze hebben misschien een trager, maar wel een dieper leerproces. Wat ik sowieso eerst doe als een kind hier binnenstapt, is zijn of haar etiket weghalen. Die etiketten hebben een functie: ze geven de ouder een idee van de manier waarop hun kind functioneert. Maar het etiketje mag iemand niet gaan beperken. Als een kind inziet dat er ook andere manieren bestaan om iets in zich op te nemen en als ze ondervinden dat die vaak veel beter voor hen werken, gaan er zoveel deuren voor hen open.”
Je geeft ook een opleiding ‘True Heart Connection’ aan mensen die kinderen beter willen begrijpen en begeleiden. Wat zijn volgens jou de belangrijkste eigenschappen die je als ouder moet hebben om je kind te begeleiden in het leven?
”Eerst en vooral in je eigen kracht gaan staan. Je verantwoordelijkheid opnemen om het voorbeeld te zijn, zowel in de grote als in de kleine dingen. Verwacht geen dingen van je kind die je zelf nog niet kunt. En maak je eigen dromen waar, zodat je de ruimte kunt scheppen om je kind hetzelfde geschenk te geven. Jezelf wegcijferen voor het geluk van je kind, dat werkt niet. Als je als ouder jezelf de toelating geeft om volledig gelukkig te worden, dan geef je vanuit je voorbeeldfunctie tegelijkertijd dat geschenk aan je kind. Ik zie in de cursus zoveel ouders die hun eigen passie terugvinden en die open bloeien, waardoor de problematiek van hun kind vanzelf oplost. Ik leer ouders ook hoe ze hun kinderen kunnen begeleiden op een onvoorwaardelijke manier. We weten dat we geliefd zijn door onze ouders, maar voelen we het ook? Hoe communiceer je onvoorwaardelijk met je kind? Als het iets vertelt, luister je dan echt? Wanneer laat je het kind los en wanneer geef je het ruimte? Wat doe je als je ziet dat je kind de verkeerde kant uitgaat? Wanneer grijp je in? En wat vertellen de moeilijkheden bij je kind over jou? Het is een cursus rond nieuwe, spirituele ouderschap en dat met de voeten op de grond.
Daarnaast zie ik ook steeds meer mensen in de cursus die geen kinderen hebben. Ze doen zichzelf de opleiding cadeau om hun innerlijk kind te helen. Ze komen dichter bij zichzelf, groeien in bewustzijn en dat is een ongelofelijk geschenk – of er nu kinderen komen of niet – ook aan anderen te kunnen doorgeven. Ik vind dat prachtig.”
Interview gedaan door Lien Van Laere
