Mijn dochter is dit jaar 21 jaar geworden. Een ideaal moment om haar in de bloemetjes te zetten. Zelf vindt ze haar verjaardag heel belangrijk.
Deze keer wou ik haar letterlijk bloemen geven, van moeder voor dochter. Bloemen ontvangen was ze niet gewoon. In de bloemenwinkel zou ik een speciaal boeket laten maken. In mijn hoofd was het duidelijk: een wit, fris boeket, jeugdig en fleurig. Een boeket dat eenvoud uitstraalt maar toch met een tikkeltje bijzonderheid, heel subtiel. Al die krachten behoren haar toe.
Begrepen worden of toch niet?
De vrouw die mijn bestelling aannam, luisterde naar mijn wens. Ze observeerde haar bloemen en begon een boeket samen te stellen. De samenstelling van het boeket voelde juist aan. We hadden een duidelijke match. We zaten op één lijn. Tot ze te horen kreeg dat er telefoon was voor haar. Ze vertelde me dat haar collega het verder zou overnemen.
Ik vertelde mijn wens opnieuw. Het is voor mijn dochter van 21 jaar. Haar verjaardag. Wit, fris, jeugdig….
Elk voorstel dat zij aangaf, voelde verkeerd. Wat een mismatch tussen ons! We zaten duidelijk niet op één lijn. Waarom begreep ze me niet? Had ik mijn wens niet goed verwoord? Had ze dat empathisch vermogen niet om in te voelen dat wit, fris en eenvoud niet die rode roos was tussen al die witte bloemen? Subtiel was niet de distel die naast de witte roos en de gladiolen uitstak. Subtiel zou één witte aronskelk tussen de andere bloemen zijn.
Geen verbinding, geen vertrouwen
Als klant, verloor ik de verbinding. En dan het vertrouwen. Herkenbaar?
Ik kon nu twee richtingen uit. Of ik kon het verder van haar overnemen en dan zou ik de controle in eigen handen hebben. Dat is misschien niet iets wat de winkelbediende zou toelaten. Ik zou dan wellicht de brug tussen ons opblazen, met alle gevolgen vandien. Of ik kon kiezen om de verbinding te herstellen. Een bruggenbouwer zijn.
Ik koos voor het laatste.
Bruggenbouwer
Ik keek haar aan, bracht een kleine stilte en vertelde een korte en grappige anekdote over mijn dochter. En toen zei ik; “Zo is ze. Eenvoudig maar toch bijzonder.” De winkelbediende knikte en zei: “Ik begrijp het.” Ze nam nog drie bloemen, werkte het af met kleine sneeuwbloemetjes (zo noem ik ze). Perfect. Ik knikte dankbaar. Ook zij keek fier naar haar werk.
De rust was terug.
Bruggen bouwen doe je door te communiceren vanuit verbinding. Het is niet altijd de gemakkelijkste weg of hetgeen waar je direct aan zou denken. Zeker niet wanneer je in een stressvolle situatie komt. Dat je niet weet ‘hoe’ je dat kan doen is begrijpelijk. De meesten van ons hebben dat nooit geleerd. Maar het is nooit te laat om het te leren. En communicatie is écht heel belangrijk.
Communiceren vanuit je hart is in mijn beleving het pad van de minste weerstand bewandelen. Dat lijkt zwak, omdat we zo vaak aangepraat krijgen dat alles wat de moeite waard is met strijd en moeite gepaard gaat. Maar wie strijdbaar is in zijn communicatie zal ook snel op weerstand stuiten. Communiceren vanuit je hart daarentegen is een manier om respectvol met elkaar om te gaan. Het is het bouwen van een vredesbrug om elkaar in het midden te ontmoeten. En als die verbinding tot stand is gekomen zal elke communicatie daarna ook makkelijker verlopen.
In de training Heart Communication oefenen we in het brengen van verbinding op verschillende wijzen. Het is cruciaal voor zowel de klant als de verkoper; de ouder als het kind; de leerkracht als de student; de werkgever als het personeel. Het werkt overal op dezelfde wijze. Meer weten? Kom eens naar onze gratis open lesdag. Je krijgt al direct een eerste oefening mee naar huis.
Ben jij een bruggenbouwer of blaas je bewust of onbewust wel eens een brug op?
Benieuwd naar jouw ervaring.
