Een nichtje van mij zat op het Onze-Lieve-Vrouwecollege in Oostende. Ze was toen 10 jaar.
Haar leerkracht Daniëlle was heel erg betrokken bij de kinderen. Ze zette al haar kwaliteiten in om kinderen niet alleen het cognitieve aan te reiken maar ook om ze emotioneel goed te laten voelen.
Op een dag belde ze me op en zei dat ze mijn blogs al een tijdje volgde en vroeg of ik niet eens in de klas wat met de kinderen kon doen. En waarom niet? Ik vond het een prima idee.
In die klas bracht ik een verhaal om krachtig en sterk te zijn, om de kracht bij jezelf te laten stromen. Kinderen voelden meteen aan waar het om ging. Ze zaten aandachtig te luisteren. En om het verhaal nog dieper te laten integreren gingen we daarna de kracht in onszelf uittekenen. Ik vroeg hen of ze het leuk zouden vinden om een dotpainting te maken. Dat kenden ze nog niet.
Het enige wat we nodig hadden was basiskleuren in verf en wattenstaafjes. Ik vertelde hen niet ‘wat’ ze moesten tekenen. Ik toonde enkel ‘hoe’ ik mijn wattenstaafje in de verf doopte en op papier zette. In het begin was er nog wat geroezemoes. Ze waren het niet gewoon om weinig procedures te krijgen. Stoelen schoven nog wat heen en weer, hier en daar gegiechel en gekuch. Maar na een poosje werd het muisstil. Elke punt die ze met het wattenstaafje op papier zetten, was een bewijs van de stilte in zichzelf en hun innerlijke kracht. Juf Daniëlle wist me te vertellen dat de klas nog nooit zo spontaan stil was geweest.
Verslaafd aan externe feedback
Na een tijdje kwam een meisje naar mij toe en vroeg me of ik haar tekening mooi vond. Mijn antwoord was “Ja! Wat heb je dat mooi gedaan!” Maar na 5 minuten stond ze daar terug en na nog een poos kwam ze weer met diezelfde vraag.
Ik werd nu bewust van het patroon: ze was verslaafd aan mijn antwoord! Het meisje vroeg constant externe feedback en bevestiging!
Dus bij de derde keer keek ik diep in haar ogen, nam haar tekening vast, bekeek het aandachtig, gaf het terug en keek terug diep in haar ogen. “Het maakt niet uit wat ik ervan denk. Wat vind jij trouwens zelf van je tekening?” Ze staarde me aan alsof ik haar innerlijke wereld stilgelegd had. Toen keek ze terug naar haar tekening en zei aarzelend: “ik weet het niet!” Ik vroeg: “Hoe het voelt in je lichaam? Maakt het je blij of verdrietig? Vind je het lastig of krijg je er energie van?
“Ik vind het heel leuk”, antwoordde ze. “Wel, daar gaat het over! Het gaat er niet over dat je de beste tekenaar bent maar dat je blij wordt door het gewoon te doen en dat het je energie geeft.” In haar grote ogen zag ik nu een twinkel verschijnen. We glimlachten naar mekaar.
Haar ziel had het begrepen en het nu zelf bevestigd.
Kinderen en jongeren lopen steeds vaker vast
De kunst is om als leerkracht, coach of begeleider de hoogste intentie neer te zetten en met woorden de kracht in het kind steeds groter te maken. Stel je voor dat elk kind van jongs af aan zichzelf leert vertrouwen door jouw woorden en energie. Wat een mooie toekomst gaan we dan tegemoet! Maar niet iedereen kent de kunst van Heart communication.
Ik las het in artikel van de ‘Knack’: Duizenden jongeren aan de antidepressiva
En dan hebben we het nog niet eens over hoeveel jongeren en zelfs al kinderen een burn-out hebben of schoolfobie. Kinderen en jongeren lopen vast in hun emoties en weten niet hoe ermee om te gaan en hoe erover te communiceren. En tegen wie kunnen ze het uiten? Want wie heeft dat ruime bewustzijn om dit op ‘hun’ niveau te doen?
Leerkrachten en ouders verwachten dat kinderen groeien op cognitief en emotioneel gebied. Maar weinigen doen het zelf voor!
Groeien betekent dat je voorbij de grenzen van je probleem gaat
Je gaat:
- buiten het kader van je comfortzone om oplossingen te zoeken
- een zoektocht aan om diepere inzichten te vinden
- de vragen stellen “waarom doe ik dit zo?”, “Is dit nu een patroon?” en “Hoe los ik dat op?”
- naar binnen om te voelen in plaats van denken
- je kwetsbaar opstellen
Kinderen leren daar veel van.
Ik vroeg eens aan mijn dochter toen ze nog in de basisschool zat. Van welke leerkracht heb jij eigenlijk het meeste geleerd? Ik schrok van haar antwoord. “Ik heb het meeste geleerd van die juf van het vierde leerjaar.” Juist die ene juf, die haar niet begreep en gekwetst had. En haar antwoord was: “Ja dat klopt. Maar zij is ook degene die regelmatig getoond heeft hoe ze zich voelde. Als ze bijvoorbeeld verdriet had, dan weende ze.”
Zij toonde zich dus niet sterker dan ze was. Wat mooi is dat! Wat als kinderen fouten mogen maken omdat de leerkracht ook fouten mag maken. Niet perfect ’zoals het ‘hoort’ maar ook kwetsbaar.
Wat als kinderen…
- naar een plek zouden gaan, waar leerkrachten én Lazuli coaches zijn die je in de ochtend groeten en eerst stilstaan bij “Hoe gaat het met jou? Heb je er zin in om vandaag het beste van jezelf te geven?”
- gevraagd worden wat ze willen bereiken en dan leren ‘HOE’ ze dat kunnen bereiken
- begeleid worden in hun proces van autodidactisch leren gecombineerd met lessen van de juf
Wow, we hoeven ons brein niet meer vol te proppen met stuff die je later niet nodig hebt.
We kunnen de oude gedachten en angsten loslaten. Gedachten zoals: ‘Ja maar wat als je later… en dan moet je dit kunnen…’ Nee dat is niet meer nodig! Er komen toch nieuwe beroepen. Vroeger bestond boomdokter niet. Maar nu heeft elke gemeente een boomdokter! Je weet niet hoe de toekomst er gaat uitzien, toch?
Van visbokaal naar een zee van mogelijkheden
Ik coach vaak jongeren die in het buitenland op een internationale school gezeten hebben en nu door nieuwe omstandigheden in België naar school moeten. Ik herken dat. Ik heb dat ongeveer zelf ook meegemaakt toen ik van Afrika naar België kwam. Wat een cultuurschok!
In een internationale school word je dagelijks begeleid door coaches en leerkrachten. Je hebt veel meer vrijheid en verantwoordelijkheid. Dagelijks wordt de kracht in jezelf naar boven gebracht, nog voor je cognitief gaat leren! Kinderen halen mijlenver resultaten door de focus te leggen op hun eigen kracht.
En dan komen ze ineens op een reguliere school waar alles gereguleerd is met ‘algemene kennis’. Natuurlijk hebben ze basiskennis nodig! Maar stem eerst eens af met de kinderen en jongeren en laat ze zelf verantwoordelijk zijn voor hun eigen leven en groeiproces! Maak van school geen klein visbokaaltje waar je alleen rondjes mag zwemmen op de manier die je voorgedaan is. Geef kinderen een zee van mogelijkheden, van toekomstvisies, van kracht, lef en overwinningen. Leer ze te falen en op een gezonde manier terug opstaan. Geloof in de diepe kracht van het kind.
Kinderen spontaan laten groeien begint bij jouw groeiproces
We vertrouwen niet dat kinderen bereid zijn om veel te leren. Of dat ze überhaupt iets leren zolang wij het proces niet kunnen analyseren of de volgorde kunnen bepalen. We vertrouwen ze niet want we vertrouwen onszelf niet eens! We geloven niet eens in onze eigen kracht. Laat staan dat we weten welk potentieel we in onszelf hebben!
Stel je voor dat
- leerkrachten eerst zelf leren om de kracht in zichzelf te vertrouwen
- directies wat meer vrijheid zouden bieden aan die leerkrachten
- er coaches in klas aanwezig zouden zijn om die leerkrachten en kinderen te helpen het proces van vertrouwen en kracht te laten ontstaan
- ouders hun eigen kinderen wat meer zouden vertrouwen
Beste lezer, laten we terug de kracht van kind meer naar boven brengen en hun zelfvertrouwen boosten vanaf het prille begin. Te beginnen bij de ouders en de leerkrachten die hen meer kunnen vertrouwen.
Althans dat is waar wij van Lazuli voor gaan. Jaarlijks studeren kwalitatieve kindercoaches af die het vertrouwen in zichzelf in ere hersteld hebben en die precies weten hoe kinderen te motiveren en hun ziel aan te spreken. En sommigen integreren terug in het onderwijs, anderen zetten die motivatie in het gezin neer en nog anderen starten een praktijk of voegen het toe aan hun bestaande praktijk.
En weet je wat? Zij zijn degenen die de ‘toekomst” terug aan kinderen geven door diep te vertrouwen in hun kracht. Althans dat is mijn diep vertrouwen in hen. 😉
Wil je ook lesgeven vanuit je hart? Volg de cursus True Heart Connection en ontdek wat kinderen en jongeren nodig hebben vooraleer ze cognitief informatie gaan opnemen.
